دلتنگی ها ...
دلتنگی ها ...

دلتنگی ها ...

باز باران

 باز باران بی ترانه

   گریه هایم عاشقانه

     میخورد بر سقف قلبم

        یاد ایام تو داشتن

           می زند سیلی به صورت

              باورت شاید نیاشد

                مرده است قلبم زدستت

                   فکر آنکه باتو بودم

                      با تو بودم شاد بودم

                         مثل یک گنجشک کوچک

                             بی مهابا پر گشودم

                                بر سر بامت نشستم

                                     همچو یک عقاب بی رحم

                                         بال من را تو شکستی

                                             توی این شبهای  تاریک

                                                گریه کردم چون یتیمان

                                                    مثل یک رویای کوجک

                                                       گم شدم در خاطراتت

                                                          کاش هرگز تو نبودی

                                                              کاش هرگز من نبودم

تلخ وشیرین

                     

بی تو  ، من در خلوت این صحرا، درغربت این سرزمین، درسکوت این آسمان،

درتنهایی این بی کسی، نگهبان سکوتم، حاجب درگه نومیدی،

راهب معبد خاموشی، سالک راه فراموشی ها، باغ پژمرده ی پامال زمستانم.

درختان هر کدام خاطره ی رنجی، شبح هر صخره، ابلیسی، دیوی، غولی، گنگ  و پرکینه فروخفته، کمین کرده مرا بر سر راه، باران زمزمه ی گریه در دل من، بوی پونه، پیک و پیغامی نه برای دل من، بوی خاک، تکرار دعوتی برای خفتن من ، شاخه های غبار گرفته، باد خزانی خورده، پوک ، همه تلخ ترین یادهای من، تلخ ترین

  یادگارهای من اند. 

باتو ، من در خلوت این صحرا، درغربت این سرزمین، درسکوت این آسمان، در تنهایی این بی کسی، غرقه ی فریاد و خروش و جمعیتم، درختان برادران من اند و پرندگان خواهران من اند و گلها کودکان من اند و اندام هر صخره مردی از خویشان من است و نسیم قاصدان بشارت گوی من اند و بوی باران، بوی پونه، بوی خاک، شاخه ها ی شسته، باران خورده، پاک، همه خوش ترین یادهای من، شیرین ترین یادگارهای من اند.

                                                                                        

                                                                                                  :::  دکتر شریعتی :::

تمنا...

یه روز اومدی مثه موج دریا

بوی پیرهنت مثه خواب و رویا

سایه های ما رو شنای ساحل

پا به پا بیصدا غرق تمنا

یه روز اومدی تو سکوت سردم

سر به راه شدی دل دوره گردم

حالا چی شده که میخوای جدا شی

چی شده تو بگو من چه کردم

حالا باز منو نسیم وموج دریا

می مونیم بدون تو غریب وتنها

بخدا بی تو یه صدف شکسته م

دوباره تو باد موهاتو رها کن

منو راهی شب قصه ها کن

هنوز عاشقم مثه اون قدیما

دوباره زیر لب اسممو صدا کن

اشکمو پاک کن از گونه ی من

سر بذار بازم روی شونه ی من

منو سیاه کن با دروغ تازه

بگو که میگیری بهونه ی من

بی قرارم ...

 بی قرارم

واسه چشمات

اون نگاهی که به یک دنیا می ارزه

میخوام از تو بنویسم

اما اسمت که میاد دستم می لرزه

چیکه چیکه ، آب شدم من

وقتی گفتی نمیخوام با تو بمونم

حالا تنهام

یه پریشون ، خیلی وقته که دیگه بی همزبونم

من هنوز از تو میخونم عاشقونه

جای دستای تو خالی توی خونه

خواب چشماتو می بینم ، فردا آفتابیه دنیا

تو میشی تعبیر خوابم ، میرسم به آرزوهام

میدونم میای دوباره ، آسمون آفتابی میشه

باز بهار میاد سراغ گلدونای پشت شیشه

چشم براه تو می مونم ، اگه میشنوی صدامو

تکیه کن بازم به شونه م ، گوش بده ترانه هامو

یه دریچه مهربونی ، هدیه کن به خلوت من

نشو با دلم غریبه ، سر بزن به غربت من

نشو با دلم غریبه ، سر بزن به غربت من

من هنوز از تو میخونم عاشقونه

جای دستای تو خالی توی خونه

دل خسته...

بخوام از تو بگذرم ، من با یادت چه کنم

تو رو از یاد ببرم ، با خاطراتت چه کنم

حتی از یاد ببرم تو و خاطراتتو

بگو من با این دل خونه خرابم چه کنم

تو همونی که واسم یه روزی زندگی بودی

توی رویاهای من عشق همیشگی بودی

آره سهم من فقط از عاشقی یه حسرته

بی کسی عالمی داره ، واسه ما یه عادته

چطور از یاد ببرم اون همه خاطراتمو

آخه با چه جراتی بدل بگم نمون برو

دل دیگه خسته شده بحرف من گوش نمیده

چشم براه تو می مونه ، همیشه غرق امیده

چشم براه تو می مونه ، همیشه غرق امیده