نیمه شب بود و غمی تازه نفس
   ره خوابم زد و ماندم بیدار
    ریخت از پرتو لرزنده ی شمع
      سایه ی دسته گلی بر دیوار
        همه گل بود ولی روح نداشت
          سایه ای مضطرب و لرزان بود
            چهره ای سرد و غم انگیز و سیاه
              گوئیا مرده ی سرگردان بود
                شمع، خاموش شد از تندی باد
                  اثر از سایه به دیوار نماند
                   کس نپرسید کجا رفت ، که بود
                     که دمی چند در اینجا گذراند
                       این منم خسته درین کلبه تنگ
                         جسم درمانده ام از روح جداست
                               

                             من اگر سایه ی خویشم، یا رب

                         روح آواره ی من کیست، کجاست؟